
Veel gedownloade muziek had ik ook al op LP staan maar nooit de moeite voor genomen om via de PC of anderszins (o.a. MiniDisc) over te zetten en te converteren naar MP3 aangezien dit minimaal de volledige tijdsduur van het betreffende liedje zou duren en met het overtypen van artiest en titelgegevens veel meer tijd zou kosten. Door de online CD database CDDB die op basis van het unieke profiel van de CD-trackduur de meta-gegevens (albumtitel, artiest en track-titel zoals opgenomen in de ID3-tag) van de CD’s teruggaf werd rippen stukken eenvoudiger voor het digitaliseren van mijn muziekverzameling. Als fervent muziekverzamelaar heb ik destijds zelf ook tientallen in de CD database ‘onbekende’ CD’s via audiograbber van meta-informatie voorzien. Hoewel ik bij elkaar nog ca. 2200 (originele) audio-CD’s bezit gebruik ik de ‘originelen’ slechts incidenteel (soms bijvoorbeeld nog kinderliedjes CD’s). Feitelijk dienen de LP’s nu slechts als licentiekaarten voor de muziek. Alleen voor enkele bijzondere vinyl-platen zal ik misschien nog de moeite doen dit ooit te digitaliseren. MP3 is nu voorlopig het digitale audio-content substituut voor de langspeelplaten en de CD’s.

Van alle gekochte cassettebandjes, minidisks, (lege) CD’s en DVD’s is ook een thuiskopie-heffing afgedragen variërend van € 0,23 per uur voor cassettebandjes tot € 0,47 per uur voor lege audio-CD’s. Lege DVD’s hebben momenteel een heffing van €0,60 (DVD-R 4,7 GB) (DVD+R = €0,40).
Ik was eerder al wat ambivalent met betrekking tot het downloaden van Internet.
Mijn algemene vraag is dit:
Is het illegaal om muziek, films en software van Internet te downloaden waarvan je al een origineel of licentiecode bezit?



Er is een uitspraak over het downloaden van muziek uit illegale bron (15 november 2010) , dat dit gebruik legaal is in Nederland in combinatie met de thuiskopie vergoeding.
Omdat ik direct of indirect (in geval van 2e hands) heb betaald voor een origineel op een audio CD ben ik geneigd te zeggen dat ik sowieso rechtmatig handel als ik die muziek (opnieuw) download (omdat dat nu eenmaal makkelijker is en sneller gaat dan het origineel rippen of opzoeken) als MP3 en gebruik. Ook het downloaden van films (.avi /.mp4) of Divx films waarvan ik al een analoog origineel bezit (op al dan niet met MacroVision kopieerbeveiligde videobanden) volgt voor mij dezelfde redenering. Het vervuld hier feitelijk de thuiskopiefunctie van ‘porting’. Met het in de maak zijnde downloadverbod lijkt dit echter te veranderen. Ik pleit voor een ‘fair common use‘ regeling voor bestaande, gelijke of gelijksoortige content waar ik reeds voor betaald heb of een legale drager van bezit. Een online video-service dienstverlener die een door mijzelf geripte video omzet naar een ander bestandsformat met meta-codes of extra ondertitels of een oude Disney VHS digitaliseert naar DVD zou voor mij mogen vallen onder dit ‘fair common use‘.

Ik verwacht dat de trend van Internet-TV met video & content on demand (vod) zich zal voortzetten, en het personalized en customized aanbod (de belofte van Web 3.0) zich hiermee zal manifesteren. De juridische en politieke kaders (denk aan auteurswetgeving met een eerlijke en billijke vergoeding voor rechthebbenden en tegelijkertijd ook de controle-motieven van de overheid) zullen met de voortschrijding van de techniek voor content-sharing innovatie blijven vragen om een principiële respons als we niet willen verzanden in een totalitair overheidsgecontroleerde Big Brother-achtige maatschappij (naar Chinees voorbeeld).